Πολλές φορές στην διάρκεια των αιώνων που παρήλθαν α-
πό της ενσαρκώσεως του Κυρίου, ακούστηκαν φωνές αρνητών,
που αμφισβήτησαν ακόμη και την ύπαρξη του. Φωνές που όσο
περνάει ο καιρός πληθαίνουν. Για μας τους Χριστιανούς αναρίθ-
μητα είναι τα αποδεικτικά στοιχεία για την θεότητα και την ι-
στορικότητα του Ιησού, τα κυριότερα δε αυτών είναι η ζώσα πί-
στη μας προς Αυτόν, και η Αγία Γραφή. Δυστυχώς όμως αυτά για
τους αρνητές του Ιησού και για τους άθρησκους δεν αποτελούν
αποδείξεις, διότι προέρχονται από μας που είμαστε το πλήρωμα
της Εκκλησίας που ίδρυσε. Οι αρνητές και οι άθρησκοι δέχονται
ως αποδεικτικά στοιχεία μόνο ότι προέρχεται από ουδέτερες ή ε-
χθρικές πήγες της εποχής που έζησε ο Ιησούς. Κατά Θεία Οικονο-
μία διεσώθη ένα τέτοιο αποδεικτικό στοιχείο, μια επιστολή ντο-
κουμέντο, τεράστιας ιστορικής και θρησκευτικής αξίας, μια επι-
στολή που από μόνη της είναι ικανή να ανατρέψει συνειδήσεις.
Ο συγγραφέας της επιστολής είναι πολύ γνωστό πρόσωπο,
όταν ζούσε δε ήταν ο πολιτικός και θρησκευτικός άρχων όλου
σχεδόν του τότε γνωστού κόσμου. Είναι ο αυτοκράτορας του Ρω-
μαϊκού κράτους ο Τιβέριος που βρισκόταν στο θρόνο από το
14μ.Χ έως το 36 μ.Χ, ο άνθρωπος που έμεινε στο θρόνο περισσό-
τερο από κάθε άλλο αυτοκράτορα τους δύο πρώτους αιώνες μετά
την έλευση του Κυρίου. Η επιστολή του αυτή απευθύνεται προς
τον Πόντιο Πιλάτο και με αυτήν ο Τιβέριος του αναγγέλλει τι α-
ποφάσισε γι’ αυτόν. Το ντοκουμέντο αυτό βρίσκεται στην Βιβλιο-
θήκη « Τσεζαρίνι» της Ρώμης και το πρωτότυπο αυτής είναι
γραμμένο στην Λατινική γλώσσα.
Πριν όμως περάσουμε στο κείμενο της ιστορικής αυτής επι-
στολής καλό είναι να εξετάσουμε κάποια άλλα στοιχεία τα οποία
είναι σχετικά με αυτήν, τον σχολιασμό αυτής θα τον κάνουμε α-
φού την αναγνώσουμε. Ένα τέτοιο στοιχείο είναι ότι ο Τιβέριος ό-
χι απλώς ήταν ειδωλολάτρης αλλά ήταν το κύριο λατρευτικό
πρόσωπο της τότε θρησκείας, την οποία είχε ως επίσημη θρη-
σκεία όλο το Ρωμαϊκό κράτος πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Ένας
τέτοιος άνδρας όταν ομολογεί ότι ο Ιησούς λόγω των πεπραγμέ-
νων του είναι ο Θεός, τότε αυτή η ομολογία αποκτά όχι μόνο ιδι-
αίτερη σημασία μα κάτι πού περισσότερο, διότι γα να τα δηλώσει
αυτά γραπτώς, τούτο μας λέει ότι πρώτα ερεύνησε πολλές πηγές
και αφού διασταύρωσε και επιβεβαίωσε τα στοιχεία που του πα-
ρουσίασαν τότε προέβηκε στην συγγραφή της επιστολής αυτής,
μα και στην καταδίκη του Πόντιου Πιλάτου ενός ανώτερου αξιω-
ματικού του.
Ιδού λοιπόν το κείμενο.
«Επειδή άδικον εψήφισας θάντον κατά του Ιησού, συμφωνή-
σας μετά των φθονερών και κάκιστων Ιουδαίων, λαβών παρ’ αυ-
τών δώρα παρ’ αυτών δώρα υπέρ του τοιούτου θανάτου, δια ταύ-
τα καγώ ούτω κατά σου διατάσω: Ινα έλθης προς με δέσμιος του
δούναι απολογίαν περί της ψυχής ην αναιτίως παρέδωκες εις θά-
νατον. Αλλ’ ω της ανοησίας και πωρώσεως, ότι τοιαύτα φοβερά
σημεία και θαύματα παρ’ αυτού γενόμενα θεωρήσαντες, ετολμή-
σατε τοιούτον άνθρωπον αθώον παραδούνε εις θάνατον. Τις δε
σοι πεπωρωμένε και βέβηλε και πάσης φιλανθρωπίας ανάξιε, διέ-
δωκε τοιαύτη τόλμην και εξουσίαν εις τιούτο μέγα μισόθεον κί-
νημα, ινα συμφωνήσεις μετά του πονηρού Συνεδρίου και διεφθαρ-
μένου λαού και δώσεις αυτοίς εξουσίαν του τοιούτου θανάτου;
Δια γαρ ταύτα κρίσιν επενεγκείν με δει ταχέως διότι ούτε
καν έγραψας πρώτον εις εμέ, περί της υποθέσεως ταύτης, δια να
λάβης και το εμόν θέλημα, αλλ’ ότε ετέλεσας όσα και ηθέλησας
τότε μοι έγραψες τα κακώς τελεσθέντα, αλλ ́ ιδού γράφεις μοι
και την ανοησίαν σου αυτοθελήτως, λέγων μοι ότι και από τους
θεούς, ους ημείς λατρεύομεν, μείζονα τούτον έργα και θαύματα
παρ’ Αυτού τελούμενα είδες. Ω του φθόνου και της κακίας σας. Ει
και ως θεόν Τούτον ουκ εδέξασθε, καν ως ιατρόν ουκ είχατε Αυ-
τόν; Εγώ γαρ εξ ακοής μόνον Τούτον μαθών και τοιαύτα φοβερά
και εξαίσια σημεία και θαύματα παρ’ Αυτού γενόμενα ακούσας,
κέκρινα τω νοΐ μου μη είναι Αυτόν άνθρωπον μόνον, αλλά και θε-
όν. Το γαρ αναστήσαι νεκρούς και οφθαλμούς τυφλών ανοίξαι και
δαίμονας εξ ανθρώπων διώξαι και παραλύτους ανορθώσι, ταύτα
θεός μόνον δύναται ποιήσαι και ουδείς άνθρωπος. Τις γαρ άνθρω-
πος ήκουσαι ποτέ νεκρόν τετραήμερον εγείραι και οφθαλμούς τυ-
φλού γεγενημένου ανοίξαι; Ταύτα γαρ ου μόνον εξ’ της επιστολής
σου έμαθον, αλλά πολλώ μάλλον και εκ μιας γυανικός, ήτις προ
τινών ημερών ενταύθα ελθούσα είπε μοι ταύτα πάντα μετ’ ακρι-
βείας, κατήγετο δε αυτή εκ των ορίων Μαγδαλά , Μαρία καλού-
μενη, μαθήτρια και αυτή λέγουσα είναι του Ιησού, η οποία μεμαρ-
τύρηκε διηγησάμενη ενώπιον του πλήθους τα υπ’ Αυτού γεγονότα
και τα περι σου και άλλα πολλά και ότι εξέβαλε και εξ’ αυτής ε-
πτά δαιμόνια λόγω μόνο. Δια ταύτα λοιπόν ου δύναμαι παραβλέ-
ψαι ταύτην αδικίαν».
«Επειδή άδικον εψήφισας θάντον κατά του Ιησού, συμφωνή-
σας μετά των φθονερών και κάκιστων Ιουδαίων, λαβών παρ’ αυ-
τών δώρα παρ’ αυτών δώρα υπέρ του τοιούτου θανάτου».
Η αρχή της επιστολής του Τιβέριου είναι κάτι περισσότερο
από συγκλονιστική, διότι μας δίνει το παρασκήνιο της καταδίκης
του Κυρίου. Κατηγορεί τον Πόντιο Πιλάτο ότι δωροδοκήθηκε από
τους Ιουδαίους και ότι η καταδίκη του Ιησού ήταν άδικη. Η κατη-
γορία αυτή που αποδίδει στον Πιλάτο σίγουρα πιο πριν επιβεβαι-
ώθηκε από τουλάχιστον δύο πηγές αν όχι και περισσότερες. Δεν
μπορεί ο Τιβέριος να κατηγορεί και να τιμωρεί με θάνατο ένα α-
νώτερο αξιωματικό του στηριζόμενος στα λόγια μιας γυναίκας
που στην συγκεκριμένη περίπτωση ήταν η Αγία Μαρία η Μαγδα-
ληνή. Μας δίνει λοιπόν ο Τιβέριος με την όλη στάση του ανάγλυ-
φα την εικόνα της συνομωσίας που παίχτηκε εις βάρος του Κυρί-
ου. Το στοιχείο αυτό δεν υπάρχει στα Ευαγγέλια για τον πού απλό
λόγο, ότι θα κατηγορούτανε οι Ρωμαϊκές αρχές και θα υπήρχαν
αθώα θύματα. Ένα άλλο αξιοσχολίαστο σημείο της επιστολής εί-
ναι η απέχθεια που δείχνει ο Τιβέριος προς τον Ιουδαϊκό λαό, κάτι
που σε δύο συμπεράσματα μόνο μπορεί να μας οδηγήσει ή ότι έχει
προσωπικά μαζί τους κάτι που είναι πολύ απίθανο ή ότι όντως ή-
τανε έτσι. Προσωπικά προβλήματα είναι απίθανο να είχε λέμε
γιατί αν συνέβαινε αυτό τότε δεν θα ήτανε τόσο αντικειμενικός
με τον νομιζόμενο στην καταγωγή Ιουδαίο Ιησού.
«ούτε καν έγραψας πρώτον εις εμέ, περί της υποθέσεως
ταύτης, δια να λάβης και το εμόν θέλημα, αλλ’ ότε ετέλεσας όσα
και ηθέλησας τότε μοι έγραψες τα κακώς τελεσθέντα». Αυτό το
σημείο μας δείχνει ξεκάθαρα πλέον το ότι ο Πιλάτος συνέργησε
με το Ιουδαϊκό Συνέδριο και το ότι η δίκη του Κυρίου ήταν η με-
γαλύτερη δίκη παρωδία όλων των αιώνων. Και λέμε όλων των αι-
ώνων διότι ποτέ ένας νομιζόμενος άνθρωπος δεν έκανε τα θαύ-
ματα που έκανε ο Κύριος. Ποτέ δεν εμφανίστηκε άνθρωπος που ε-
νώ δεν πείραξε κανέναν να καταδικαστεί και να εκτελεστεί τόσο
απάνθρωπα.
«Λέγων μοι ότι και από τους θεούς, ους ημείς λατρεύομεν,
μείζονα τούτον έργα και θαύματα παρ’ Αυτού τελούμενα είδες».
Απίστευτα δίκαιος σε τούτο το σημείο ο Τιβέριος. Ο θρησκευτι-
κός και πολιτικός άρχων όλου σχεδόν του τότε γνωστού κόσμου
παραδέχεται ότι ο Ιησούς εποίησε έργα και θαύματα περισσότερα
από τους θεούς που πίστευε σε επίσημο κρατικό έγγραφο. Πρέπει
να έχεις τεράστια ψυχικά αποθέματα για να μην σκεφτείς τις συ-
νέπειες και επιπλέον να είσαι βαθιά πεπεισμένος ότι όντως είναι
έτσι τα γεγονότα , για να προβείς σε μια τέτοια δήλωση ευρισκό-
μενος στη θέση του Τιβέριου.
«Κέκρινα τω νοΐ μου μη είναι Αυτόν άνθρωπον μόνον, αλλά
και θεόν». Αν η προηγούμενη δήλωση του απαιτούσε να μην φο-
βάσαι τίποτα, αυτή του η δήλωση απαιτούσε να πίστευε ακράδαν-
τα ότι αυτό που έλεγε ανταποκρινόταν στην αλήθεια ότι όντως ο
Ιησούς είναι ο ενσαρκωθείς λόφος και Υιός του Θεού, τουτέστιν ο
Θεός. Πρέπει στο σημείο αυτό να πούμε ότι αν ο Τιβέριος δεν είχε
εξακριβώσει και επιβεβαιώσει τα έργα του Κυρίου, αν δηλαδή εί-
χε έστω και την παραμικρή αμφιβολία για τον Κύριο, σε καμία πε-
ρίπτωση δεν θα δήλωνε κάτι τέτοιο. Αυτή του η δήλωση κάλλι-
στα μπορούσε να τον ονομάσει Χριστιανό μια και δήλωσε ότι ο Ιη-
σούς είναι Θεός. Αν είχαμε αποδείξεις ότι ο Τιβέριος δεν παραδε-
χόταν και άλλους θεούς συγχρόνως τότε θα λέγαμε μετά βεβαιό-
τητας ότι ήταν ο πρώτος Χριστιανός Αυτοκράτορας. Και όλα αυ-
τά μόνον εξ’ ακοής. Ο Τιβέριος δηλαδή δήλωσε όλα αυτά με τις
εξ’ ακοής εμπειρίες που είχε για τον Κύριο και μόνο, χωρίς δηλα-
δή να τον δει και να τον ακούσει, κάτι που συνέβηκε στον Πιλάτο.
Αν γινόταν όμως αυτό, το να γνωρίσει ο Τιβέριος τον Κύριο τότε
σίγουρα ο Κύριος δεν θα είχε Σταυρικό θάνατο, με άμεση συνέ-
πεια να μην επιτευχθεί το Σχέδιο του Θεού για την σωτηρία του
ανθρωπίνου γένους. Έπρεπε όμως να γίνει έτσι, έπρεπε ο Κύριος
να σταυρωθεί, έτσι ώστε δια του Σταυρού να άρει ο Κύριος τις α-
μαρτίες του κόσμου όλου. Ο Κύριος σίγουρα γνώριζε το τι σκε-
φτόταν ο Τιβέριος και το τι θα έκανε αν ο ίδιος ο Κύριος επεδίω-
κε να συναντήσει αυτόν. Δεν το έκανε όμως για μας, γιατί όπως
προείπαμε έπρεπε να σταυρωθεί.
«Δια ταύτα λοιπόν ου δύναμαι παραβλέψαι ταύτην αδικί-
αν». Ο Τιβέριος δεν άντεξε τόσο άδικο και θέλοντας να αποδώσει
δικαιοσύνη έκανε κάτι που και τον Εβραϊκό λαό μπορούσε να ξε-
σηκώσει, μα και την Αυλή του Παλατιού του να ταράξει όμως δεν
υπολόγισε τίποτα μπροστά στην αποκατάσταση της δικαιοσύνης
και τον εφησυχασμό της συνείδησης του. Ας δούμε τι έκανε αυ-
τός ο τόσο δίκαιος άνδρας.
Ευθύς αμέσως αφού συνέταξε αυτήν την επιστολή διέταξε
τα κάτωθι. Να σταλεί στην Ιερουσαλήμ από την Ρώμη ο Ραχαάβ ε-
πικεφαλής δύο χιλιάδων ανδρών ο ποίος ως αποστολή του είχε να
φέρει στη Ρώμη σιδηροδέσμιους τους Άννα, Καϊάφα και Πιλάτο. Ε-
πίσης να εκτελέσει επί τόπου και άνευ απολογίας δια της ξιφο-
λόγχης όλους τους πρωταίτιους του Θείου Δράματος, αποστολή
που όπως ήταν φυσικό ο Ραχαάβ εκτέλεσε κατά γράμμα. Κατά
την διάρκεια όμως της μεταφοράς στην Ρώμη των τριών πρωτα-
γωνιστών του Θείου Δράματος ο Καϊάφας εξέπνευσε. Το γεγονός
αυτό ανάγκασε τον Ραχαάβ να προσεγγίσει ένα λιμάνι της Κρή-
της μια και βρισκόταν κοντά σε αυτήν. Εκεί αφού τάφηκε η σορός
του Καϊάφα η λοιπή συνοδεία ξεκίνησε για τον προορισμό της .
Πριν συνεχίσουμε την καταγραφή των υπολοίπων γεγονότων πρέ-
πει να πούμε το εξής. Η σορός του Καϊάφα λίγες μέρες μετά την
ταφή ως εκ θαύματος βγήκε στην επιφάνεια της γης από το εσω-
τερικό της και παρουσίασε ένα τελείως αποκρουστικό θέαμα
στους Κρήτες. Το γεγονός αυτό έκανε τους Κρήτες να σκάψουν
εκ νέου μεγαλύτερο λάκκο και επανατοποθέτησαν την σορό του
Καϊάφα στο εσωτερικό της γης επιπλέον δε να την σκεπάσουν με
πέτρες. Ο ιδιαίτερος αυτός τρόπος ταφής επέτρεψε ακόμη και
σήμερα να γνωρίζουμε που βρίσκεται το σημείο ταφής του. Η το-
ποθεσία αυτή σήμερα ονομάζεται « Του Καϊάφα το μνήμα» και
βρίσκεται λίγο μακρύτερα από την Αρχαία Κνωσό.( Εφημερίς « Ε-
πενδυτής» Ες(28) 27-4-97).
Όταν λοιπόν η συνοδεία έφθασε στη Ρώμη ο Τιβέριος δεν
θέλησε ούτε καν να παρουσιασθούν μπροστά του για να απολογη-
θούν όπως αρχικώς είχε αποφασίσει και διέταξε να τους θανατώ-
σουν χωρίς δίκη, πλην του Πιλάτου για τον οποίο διέταξε να τον
φυλακίσουν έως ότου σκεφτεί με ποιόν τρόπο θα τον θανάτωνε ο
ίδιος ο Τιβέριος.
Τον Αρχιερέα Άννα διέταξε να τον τυλίξουν γυμνό σε δέρμα
βοός και να τον αφήσουν στον καυτό ήλιο, όπου ξηραθέντος του
δέρματος λόγω της συστολής βρήκε οικτρό θάνατο. Οι δε λοιποί
αποκεφαλίσθηκαν όσοι δεν βρήκαν τον αυτό θάνατο στην Ιερου-
σαλήμ, από τους πρωταίτιους του Θείου Δράματος. Όσον αφορά
τον Πιλάτο δεν είχε καλύτερο τέλος.
Ο Πιλάτος λοιπόν ήταν φυλακισμένος σε έναν πύργο λίγο έ-
ξω από την Ρώμη. Η τοποθεσία που ήταν ο πύργος αυτός ήταν ο
τόπος που πήγαινε ο Αυτοκράτορας κυνήγι. Λίγες μέρες μετά την
φυλάκιση του Πιλάτου ο Τιβέριος με την συνοδεία του πήγε για
κυνήγι στην περιοχή εκείνη. Ένα παράξενο έθιμο επικρατούσε την
εποχή εκείνη που είχε ως εξής, εάν κάποιος κατάδικος μπορούσε
μέσα από το κελί που βρισκόταν να δει το βασιλιά και να του μι-
λήσει τότε γλίτωνε τον θάνατο. Ο Πιλάτος γνωρίζοντας το έθιμο
αυτό και ακούγοντας τον θόρυβο από τον καλπασμό των αλόγων
θέλησε να δει τι συμβαίνει , αντιλαμβανόμενος δε ότι ήταν ο αυ-
τοκράτωρ μετά της συνοδείας του προσπάθησε από το μικρό πα-
ράθυρο του κελιού του να κάνει χρήση του εθίμου που προαναφέ-
ραμε. Όμως άλλες οι βουλές των ανθρώπων και άλλες του Κυρί-
ου. Την στιγμή που ο Πιλάτος προσπαθούσε απεγνωσμένα να κά-
νει χρήση του εθίμου εκείνου ένα μικρό ελάφι πέρασε μπροστά α-
πό το παράθυρο του κελιού του με ταχύτητα μεγάλη, ο δε Τιβέ-
ριος προσπάθησε να κάνει χρήση του τόξου του το δυνατόν γρη-
γορότερα. Η βολή του Τιβέριου δεν βρήκε τον στόχο της που ή-
ταν το μικρό ελάφι βρήκε όμως τον Πιλάτο στο κεφάλι το οποίο
και διαπέρασε , με άμεση συνέπεια να πέσει νεκρός αμέσως. Μα-
θών ο Τιβέριος το πραχθέν υπό αυτού ωσάν να είχε συμβεί κάτι
άνευ σημασίας αδιαφόρησε και επέστρεψε στο παλάτι μετά της
συνοδείας του. ( Εξ της παραδόσεως της Ανατολικής Ορθοδόξου
Εκκλησίας)
Όπως προείπαμε ο Τιβέριος αδιαφόρησε για δύο βασικά θέ-
ματα, προκειμένου να αποδώσει δικαιοσύνη, το πρώτο ήταν ότι ε-
κτελώντας τους Άννα, Καϊάφα και όλο το ιερατείο των Ιουδαίων
θα ερχόταν σε ρήξη με αυτούς, κάτι που μπορούσε να έχει απροσ-
διόριστες συνέπειες. Δυστυχώς περί αυτού δεν έχουμε περισσότε-
ρα στοιχεία. Το δεύτερο ήταν ότι με την εκτέλεση ενός ανωτέρου
αξιωματικού του θα μπορούσε να δημιουργήσει αρνητικό κλίμα
εις βάρος του στην σύγκλητο όμως κάτι τέτοιο δεν έγινε. Παρό-
λα αυτά όμως ο Τιβέριος δεν δίστασε να πράξει το δίκαιο κατά
την άποψη του και χωρίς δίκη να εκτελέσει τόσα σημαίνοντα πρό-
σωπα προκειμένου να επανορθώσει την μεγαλύτερη αδικία των
αιώνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου