"...Δεν νοείται ιδεολογική και πολιτική ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ εναντίον της Νέας Τάξης στο καταχθόνιο έργο της, αυτό της ισοπέδωσης της εθνικής μας ιστορίας, δίχως να υπερασπιζόμαστε, με νύχια και με δόντια, τον βασικό εθνικό συντελεστή της εθνικής μας συγκρότησης: Την Ορθοδοξία…"
Γράφει ο Θύμιος Παπανικολάου
Τα ακαδημαϊκά γιλέκα και ιδιαίτερα τα κόκκινα αποτελούν τις πιο αποτελεσματικές «βαλβίδες ασφαλείας» των καθεστώτων. Ασκούν κριτική, συχνά δριμύτατη, εναντίον της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας, κριτική όμως παντελώς ανώδυνη και άσφαιρη: «βαλβίδα» εκτόνωσης και εξαπάτησης.
Αντιμετωπίζει όλα τα ζητήματα αφαιρετικά και «στρογγυλοποιημένα», εξατμίζοντας την κοινωνική και εθνική ουσία τους και εξαφανίζοντας (αφαιρώντας) από αυτά τις συγκεκριμένες πολιτικές τους αιχμές: Το «πεδίο» και υς «στόχους» της δράσης: Ιδεολογικής και πολιτικής (πρακτικής) δράσης.
Σήμερα πολλοί μιλάνε για «πατριωτισμό», για έναν «πατριωτισμό» αφηρημένο, δηλαδή δίχως να προσδιορίζουν το κοινωνικό περιεχόμενο αυτού του «πατριωτισμού», ούτε τις συγκεκριμένες πολιτικές αιχμές δράσης.
Έτσι αυτός ο αφηρημένος πατριωτισμός εντοιχίζεται μέσα στις πλάκες του υπάρχοντος καθεστώτος, του καθεστώτος το οποίο είναι ο ασυμφιλίωτος εχθρός και υπονομευτής του έθνους και της πατριωτικής συνείδησης, ακριβώς γιατί αυτό το καθεστώς από τη φύση του και τη λειτουργία είναι πλέον παγκοσμιοποιημένο, πλανητικό, πολυπολιτισμικό.
Να γιατί ο αφηρημένος πατριωτισμός είναι αερολογία και ηθική καραμέλα εξαπάτησης....
Το ίδιο γίνεται σε όλα τα σοβαρά και καυτά προβλήματα της εποχής μας. Αφηρημένα κλισέ, ακαδημαϊκές, αποσπασματικές και κοινωνικά μετέωρες κριτικές (άσφαιρες) και τσόφλια ηθικών κατηγοριών.
Τέτοιες, όμως, μέθοδοι κριτικής ΟΧΙ μόνο δεν αναιρούν το καθεστώς της Νέας Τάξης (το οποίο ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ακαθόριστο και απροσδιόριστο κοινωνικά και πολιτικά), όχι μόνον περιορίζονται σε κάποια εξωτερικά μολυσματικά συμπτώματα αλλά και εδραιώνουν το... καθεστώς, παρέχοντας το «άλλοθι» και το «τεκμήριο» άλλων, δήθεν εναλλακτικών, «πατριωτικών» λύσεων εντός του καθεστωτικού πλαισίου και με τα ίδια φθαρμένα υλικά του πλαισίου.
Έτσι με αυτά τα αφαιρετικά τεχνάσματα και τις αποσπασματικές ακαδημαϊκές κριτικές (καθεστωτική φιλοσοφία) κατασκευάζονται οι ιδεολογικές και πολιτικές εφεδρείες του καθεστώτος, τα νέα υλικά απάτης: Οι ασφαλιστικές δικλίδες…
Μία από αυτές τις ασφαλιστικές δικλίδες είναι τα ιδεολογήματα των «αρίστων» και των καθεστωτικών ειδώλων: Πλασάρονται ιδιαίτερα σε εποχές μεγάλων κρίσεων, όταν το καθεστώς καταρρέει και οι κοινωνικές θύελλες αρχίζουν να φαίνονται στον ορίζοντα…
Αυτές, λοιπόν, οι χρυσές εφεδρείες της Νέας Τάξης και των ιδεολογημάτων της καταγγέλλουν ηχηρά, αλλά αφηρημένα τη Νέα Τάξη και τους κινδύνους που μας απειλούν, φωνασκούν «πατριωτικά» και «εθνικά», αλλά θέτουν όλα τα ζητήματα με τη φιλοσοφία της αποσπασματικής ακαδημαϊκής κριτικής και με τη μέθοδο του τεμαχισμού και του εκλεκτικισμού.
Τεμαχίζουν την ιστορική και κοινωνική πραγματικότητα και επιλεκτικά ασκούν κριτική χωρίς πραγματικά πυρά. Δηλαδή αφαιρούν τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΙΧΜΕΣ της λαϊκής δράσης.
Δύο παραδείγματα:
α). Καταγγέλλουν την αποδόμηση της ιστορίας μας από τη Νέα Τάξη, αποκαλύπτουν επιλεκτικά τα ψεύδη, αλλά παραμένουν σε μια αφηρημένη, ακαδημαϊκή θεώρηση, έξω από το κοινωνικό γίγνεσθαι και τη διαλεκτική της ιστορίας, έξω από τις μορφές της λαϊκής ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ και το σπουδαιότερο: Δεν συνδέουν αυτή την κριτική τους με πρακτικά αιτήματα και μορφές λαϊκής δράσης.
Το να ξεσκεπάζουν τους επιδοτούμενους «ιστορικούς», (Ρεπούση, Κουλούρη, Δραγώνα κ.λπ) είναι σημαντικό, αλλά καθόλου αρκετό.
Οι αποκαλύψεις (σήμερα ήδη πανελλαδικά γνωστές) έχουν νόημα όταν συνδέονται με την ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ της ουσίας των πραγμάτων και κυρίως όταν καταλήγουν σε ΑΙΧΜΕΣ λαϊκής συσπείρωσης και δράσης. Όταν δηλαδή συγκεκριμενοποιούνται σε ΓΕΝΙΚΑ, αλλά και ΕΙΔΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ λαϊκής δράσης.
Διαφορετικά η κριτική είναι μετέωρη, άσφαιρη και δεν αποτελεί καμία απειλή για το καθεστώς. Αντίθετα εκκολάπτει ποικίλους και πολύχρωμους εμπόρους της «πατριωτικής» κριτικής.
Ο Μίκης «αντέγραψε» και συνέθεσε πολλές κριτικές κατά της επιδοτούμενης ιστορίας (πολύ όψιμα) δίχως να θέτει κανένα αίτημα πολιτικής αιχμής και λαϊκού αγώνα.
Και αν αυτό είναι δικαιολογημένο όταν μιλάει ως άτομο, είναι αδικαιολόγητο όταν δημιουργεί «πολιτικό κίνημα» που φλυαρεί για την αποδόμηση της Ιστορίας και του Πολιτισμού.
Το χειρότερο: Βλέπουμε σήμερα το «Κίνημα Μίκη», να πετάει έξω από την ακαδημαϊκή κριτική εναντίον της αποδόμησης της ιστορίας μας τον υπ’ αριθμόν ένα παράγοντα της εθνικής μας ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ: Την Ορθοδοξία!!!!
Ο δυναμικός αυτός συντελεστής της Εθνικής μας Επανάστασης και υπόστασης, η σπονδυλική στήλη και το νευρικό σύστημα της εθνικής συγκρότησης και ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ, αφανίζεται κυριολεκτικά….
Με πιο απλά λόγια: Η κριτική εδώ δεν είναι απλώς κοινωνικά ακαθόριστη και ακαδημαϊκή, αλλά κινείται, σαν ασφαλιστική δικλίδα, στις προδιαγραφές της Νέας Τάξης: Στην αποδόμηση των εθνικών ιστών, ιδιαίτερα του κεντρικού ιστού που είναι η Ορθοδοξία.
Δεν νοείται ιδεολογική και πολιτική ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ εναντίον της Νέας Τάξης στο καταχθόνιο έργο της, αυτό της ισοπέδωσης της εθνικής μας ιστορίας, δίχως να υπερασπιζόμαστε, με νύχια και με δόντια, τον βασικό εθνικό συντελεστή της εθνικής μας συγκρότησης: Την Ορθοδοξία…
Και δίχως να αναδεικνύουμε το ΓΙΑΤΙ η Ορθοδοξία έχει μπει στο στόχαστρο της Νέας Τάξης…
Το «Κίνημα Μίκη» πάνω σε αυτό το κομβικό σημείο σιωπά σκανδαλωδώς. Ούτε ΕΝΙΣΧΥΕΙ και ούτε ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ στο αγωνιστικό λαϊκό κίνημα το οποίο με πρωτοβουλίες των κληρικών και μοναχών αναπτύσσεται δυναμικά πάνω στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ αγωνιστικό αίτημα-αιχμή: Την Κάρτα του Πολίτη!!!!
β). Ένα άλλο στρατηγικά κομβικό ζήτημα είναι: Η αλλοδαπή εισβολή, ο εποικισμός και η κατοχή της χώρας μας.
Αυτό το γεγονός αποτελεί το στρατηγικό «εργαλείο» της Νέας Τάξης για την ολοκληρωτική διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, τον πολυπολιτισμικό ΕΦΙΑΛΤΗ του χρηματιστηριακού «διεθνισμού».
Ούτε εδώ, συνεπώς, μπορεί να μιλάμε γενικά, αφηρημένα, ακαδημαϊκά και «στρογγυλοποιημένα». Πρέπει να θέτουμε τις πολιτικές αιχμές του ζητήματος και συγκεκριμένα ΑΙΤΗΜΑΤΑ και μορφές συσπείρωσης και δράσης του λαού.
Ιδιαίτερα αυτό είναι ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΟ όταν «δημιουργείς» πολιτικό κίνημα.
Το «Κίνημα Μίκη» ούτε καν αγγίζει αυτό το ζήτημα: ΕΘΝΙΚΗΣ ΖΩΗΣ και ΘΑΝΑΤΟΥ της ελληνικής κοινωνίας.
«Πατριωτικό Κίνημα» δίχως άξονες δράσης πάνω στο υπ’ αριθμόν ένα εθνικό μας πρόβλημα δεν νοείται…
Υπάρχουν ακόμα πολλά ζητήματα που ούτε καν τίθενται από το Μίκη και τους δοτούς του…
Περιοριστήκαμε μόνο σε αυτά τα δύο ΚΟΜΒΙΚΑ ζητήματα μιας εθνικής πολιτικής κατά της Νέας Τάξης. Εδώ η «κίνηση Μίκη» προσαρμόζεται ΣΙΩΠΗΡΩΣ και με τη μέθοδο της άσφαιρης ταχυδακτυλουργικής κριτικής, στα κελεύσματα της Νέας Τάξης.
Το «Κίνημα Μίκη» δεν επιδιώκει, ούτε επιθυμεί ΚΑΝΕΝΑ λαϊκό δυναμικό αγώνα. Απλώς εμπορεύεται «πατριωτικά» την οργή και την απελπισία του ελληνικού λαού και ΑΦΟΡΙΖΕΙ κάθε αγωνιστική πράξη αυτής της οργής, όπως έγινε με την κατάληψη της Πλατείας Συντάγματος…
Κινείται αυστηρά μέσα στα πλαίσια του ΑΝΤΙ-ΕΘΝΙΚΟΥ καθεστώτος, ως πολιτική εφεδρεία και ασφαλιστική δικλίδα του…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου